Δημήτρης Στεργίου (Μπέμπης)

Προηγούμενα αναφερθήκαμε στον "σπόρο" και την μισιρλού του και στον "μπέμπη" με τον μουσταφά του. Καιρός να πούμε λοιπόν δυό πράγματα παραπάνω για τον μεγάλο

Δημήτρη Στεργίου γνωστό και ως "Μπέμπη".

Γεννήθηκε στον Πειραιά, στον Άγιο Βασίλειο στις 16 Απριλίου 1927.Από ευκατάστατη οικογένεια. Ο πατέρας του ήταν διευθυντής της εταιρείας «Γκιόλμαν» και είχε γνώσεις κλασικής και βυζαντινής μουσικής. Πήγε στο Εμπορικό Γυμνάσιο με στόχο το νομικό κλάδο, αλλά η αγάπη του για τη μουσική τον οδήγησε στο μπουζούκι (αλλά και στην κιθάρα, μπάντζο, πιάνο). Πολύ φίλος με το Χιώτη, αλλά και ανταγωνιστής για το ποιος θα παίξει καλύτερα. Στις μυθικές κόντρες τους στο Πίγκαλς, λέγεται ότι συχνά ο Άγιος (Μπέμπης) ξεπερνούσε τον Θεό (Χιώτη).
Το μπουζούκι δεν το κόλλαγε πάνω του, το κρατούσε λίγο μακριά και το έπαιζε σαν λαούτο. Δεν προλάβαινες να δεις τα δάκτυλά του.

Αλλά ... δεξιοτέχνης μπουζουξής με ελάχιστη συμμετοχή στη δισκογραφία, με συνθετικό έργο που μετριέται στα δάχτυλα των χεριών, με μακρόχρονες παραμονές στο εξωτερικό, πως γίνεται να χρίζεται μύθος ενός οργάνου το οποίο έχουν εκπροσωπήσει ιερά τέρατα; Κι όμως γίνεται.

Δούλεψε στην Αμερική από το 1958 κυρίως μαζί με τον φίλο του Τάκη Μπίνη....

Ο Μπίνης, αν και σαφώς μεροληπτεί σε κάποια σημεία υπέρ του κολλητού του, στην αυτοβιογραφία του είναι διαφωτιστικός όσον αφορά το γιατί δεν ταίριαζαν οι δυο τους με τον Χιώτη: «Δεν γινότανε να κάνουμε και οι τρεις παρέα. O Χιώτης δεν ήταν μυημένος στην αλητεία και δεν ήθελε να κάνουμε ακραία πράγματα. Ο Χιώτης ήτανε άλλη μάρκα...

Ο Χιώτης έκανε το μπουζούκι όπως ήξερε κι ο Μπέμπης όπως ήθελε.

Δεν ταιριάζανε, δεν γινότανε… Και οι δύο κολοσσοί! Πώς να τα βρούνε…

Αλλά ο Μπέμπης ήτανε και λοξός, δεν ήθελε τη δισκογραφία. Εμείς με τον Χιώτη κάθε μέρα μόνο με αυτό ασχολιόμασταν, όλο πρόβες και δουλειά. Περιμέναμε με λαχτάρα πότε θα γραμμοφωνήσουμε. Αυτός τίποτα! Δεν ήθελε.“Άσε με, ρε γύφτο, που θα κάθομαι να τρέχω. Όποιος με γουστάρει να έρθει στο μαγαζί να με ακούσει” μου έλεγε.

Αλλά όπου κι αν πήγαμε μαζί αργότερα, χαλάσαμε τον κόσμο!»

Δυστυχώς ο λοξός Μπέμπης μας άφησε ελάχιστες ηχογραφήσεις γιατί δεν γούσταρε τα στούντιο (εγώ γραμμόφωνο δεν γίνομαι .. έλεγε)

Μόνο δύο δίσκοι του σώζονται ο ένας από την Αμερική και ο άλλος από τις 78 στροφές.

Γύρισε το 1965 από την Αμερική με το πάθος του ποτού.

Ακριβώς ίδια ηλικία είχε με τον Τάκη Μπίνη. Η διαφορά όμως ήτανε ότι ο Μπέμπης ήτανε δέσμιος του ποτού. Όχι του χασισιού. Σιγά σιγά άρχισε και έγινε μπεκρής, έγινε αλκοολίκι, πέθανε. Τον πήγανε, τον ξαναπήγανε, του κάνανε αποτοξίνωση, τελικά δε μπόρεσαν να τόνε φέρουνε πίσω. Πέθανε δυστυχισμένος στο Θεραπευτήριο Ψυχικών Παθήσεων στο Δαφνί παραμονή Χριστουγέννων του 1972.

Μάζεψα τα λίγα σόλα του Μπέμπη λοιπόν και παρέλειψα κάποια αλλά κλαψούρικα τραγούδια με Καζαντζίδη, Μπάμπη Μπακάλη,Βαγ.Περπινιάδη κλπ.

Προσέξτε το "Πενιές" που ήταν το σήμα στη θρυλική εκπομπή του Πάνου Γεραμάνη -
"Βάρδοι του Λαϊκού Τραγουδιού" αλλά και τα Lament, Bouzouki Rhapsody

Μέγας μπουζουξής ο κύριος Μπέμπης... Ας τον θυμόσαστε που & πού...